ووشو

ووشو (به زبان چینی: 武術 – پین‌یین: whǔshù، یا به مجموعه هنرهای رزمی چینی گفته می‌شود که امروزه با نام‌های سی ام ای نیز شناخته می‌شود و به عنوان یکی از گسترده‌ترین رشته‌های رزمی شناخته می‌شود. ووشو به معنای هنر جنگیدن یا هنر رزم و مهارت می‌باشد. مسابقات ووشو مدرن در دو بخش ساندا (بخش مبارزه که در گذشته سانشو نام داشت) و تالو (بخش اجرای فرم) برگزار می‌شود. در مسابقات ووشو، سنتی برگزار می‌شود که در آن بیشتر به انجام حرکات رکوردی مانند شکستن اجسام سخت و فرم‌های باسلاح و بی‌سلاح می‌پردازند. قدمت ووشو در کشور چین به زمان‌های بسیار دور و در حدود ۱۵۰۰ الی ۲۰۰۰ سال پیش بازمی‌گردد، و به عنوان کهن‌ترین رشته رزمی جهان و در عین حال یکی کاملترین هنرهای رزمی شناخته می‌شود ووشو یکی از کاملترین و پیشرفته ترین ورزش از لحاظ پیشرفتگی مبارزات است

هر کس می خواهد یکی از قویترین ورزش و پیشرفته ترین ورزش رزمی را فرا بگیرید ووشو ساندا بهترین انتخاب است که حتماً پیشنهاد می شود

. در آن زمان به منظور حفظ سلامتی، درمان بیماری‌ها، افزایش بنیه جسمانی و طول عمر و تعلیم مهارت‌های نظامی به افراد جامعه، حرکاتی ابداع گردید که گسترش آن در طول دوره‌های مختلف به ورزش ووشو بدل شده‌است. پس از انقلاب کمونیستی چین در ۱۹۴۹ این ورزش تحول یافت و دولت چین کلاس‌های آموزشی، کمربند و فنون جدید را به این ورزش رزمی اضافه کرد و نام هنرهای رزمی چینی را به ووشو تغییر داد. ووشو امروزه یک ورزش بین‌المللی است که زیر نظر فدراسیون بین‌المللی ووشوinternational wushu federation اداره می‌شود. مسابقات قهرمانی جهان این رشته از سال ۱۹۹۱ هر دو سال یک بار برگزار می‌شود و همچنین از ۱۹۹۰ در برنامهٔ بازی‌های آسیایی قرار گرفته‌است. کمربندهای ووشو مدرن در فدراسیون جهانی ووشو به ترتیب به شرح زیر نامگذاری شده اند : سفید، زرد، نارنجی، سبز، آبی، بنفش، قهوه‌ای، قرمز، مشکی مشکی دان ۱ -مشکی دان ۲ -مشکی دان ۳ – مشکی دان ۴ – مشکی دان ۵ -مشکی دان ۶ – مشکی دان ۷ -مشکی دان ۸ – مشکی دان ۹. البته در بعضی از سبک‌ها کمربند بنفش حذف می‌شود. همچنین نوع کمربندها در ووشو سنتی، با نوع سبک فرق می‌کند.

بانو

ووشو دارای بیش از ۱۶۰۰ سبک است که به ۳ بخش کلی، یعنی سبکهای شمالی، سبکهای جنوبی و سبکهای نرم یا درونی تقسیم می‌شوند و در بخش مسابقات تالوی مدرن تحت عنوان چانگ چوان، نان چوان و تای چی چوان به نمایندگی از تمامی سبکهای ووشو حضور دارند.

چانگ چوان شامل سبک‌های شمالی می‌شود. واژه چانگ چوان به معنی مشت بلند می‌باشد. در این سبک از حرکات با دستان و پاهای کشیده و حرکات زیبای آکروباتیک استفاده می‌شود.

نان چوان به معنی تحت‌اللفظی مشت کوتاه شامل سبک‌های جنوبی می‌شود؛ و بیشتر حرکات آن انفجاری و باسرعت و قدرت است و نمایان گر درگیری‌های نزدیک می‌باشد.

تای چی چوان شامل سبک‌های درونی یا نرم می‌باشد که برپایه انرژی چی بنا شده‌است و به تقویت بدن هم از نظر جسمی و بیشتر از نظر روحی می‌پردازد. در این سبک حرکات آرام همراه باتنفس اصولی انرژی بدن را تنظیم می‌کند. این سبک به داشتن خصیصه مدیتیشن در حرکت معروف است.البته این سبک رزمی دارای ابعاد مبارزه ای هم می باشد که در آن حرکات با سرعت بالا و پرقدرت اجرا می شوند که امروزه کمتر به آن پرداخته شده.

علاوه بر این سه سبک (که سبک های مدرن محسوب می شوند) ووشو بیش از ۱۶۰۰ سبک دیگر نیز دارد که از آنها به عنوان سبک های سنتی ووشو یاد می شود.

از جمله سبک های سنتی می توان به وینگ چون، فوچائو، درنای سفید، فنزی چوان، باگوآژانگ، وودانگ کونگ فو، هونگار ووشو و اژدهای جنوبی اشاره کرد.

ساندا یا سانشو

ساندا و سانشو در زبان چینی به معنای مبارزه آزاد هستند. سان‌دا یا سان‌شو نیز یک روش مبارزهٔ فول کنتاکت است که بر اساس تکنیک‌های سبک‌های سنتی ووشو وکشتی (ورزش) چینی مانند شوای چیائو طراحی شده و شباهت زیادی به مبارزات موای تای، کیک‌بوکسینگ و ام ام ای دارد، اما فنون گلاویزیِ بیشتری در آن دیده می‌شود. این مسابقات بر روی سکو برگزار می‌شود. همچنین مسابقات حرفه‌ای ساندا در کشور چین در سازمان‌های مختلف همچون سازمان (سی اف سی) برگزار می‌شود. همچنین مسابقاتی با نام سانداوانگ در چین برگزار می‌شود که در این مسابقات ضربات آرنج و زانو هم آزاد است.